Milford Sound & Routeburn Track

Woensdag 12 december - Milford Sound Sea Kayak

Om 6u30 's ochtends opgepikt door een klein busje die ons via een lange kronkelbaan door de bergen naar Milford Sound voerde. Eenmaal daar moesten we een heleboel kleren aantrekken (waaronder een grappig soort rokje) om ons lekker droog en comfy te voelen in de tweepersoonskayak. In een groepje van zo'n 5 kayakken de stille fjord opgevaren. We peddelen vooral dicht bij de bijna loodrechte bergwanden, die tot in de wolken boven ons uit torenden. Watervallen kwamen van daarboven naar beneden vallen en regenwoud klampte zich overal aan de rotsen vast: fantastisch!! Af en toe zagen we een Fiordland crested pinguin op de smalle oevers heen en weer springen, of zelfs naast ons in het water en enkele nog onvolwassen pelsrobben. Hoewel de kayakken bekend staan als divorce-boats, ging alles heel vlotjes en tegen de middag wisten we perfect hoe we de boeggolven van de passerende cruise-boten moesten aanpakken. Bovendien ben je op het water gespaard van de verschrikkelijke sandflies, die mij aan land al aardig hadden toegetakeld. Volgens de plaatselijke Maori-legende werden die door een godin gecreëerd toen ze zag hoe paradijselijk Milford Sound was: de sandflies zouden ervoor zorgen dat de mensen er niet te lang bleven om de plaats om zeep te helpen. Gelukt!

En dan nu, Lienie's relaas van de Routeburn track. :)

Vr 14 - Zo 16 december - Routeburn Track: een hele ervaring

Op voorhand was ik heel benieuwd hoe we de track zouden ervaren, of het weer zou mee/tegenvallen, of we niks vergeten zouden zijn, welke ongemakken we zouden tegenkomen... Veel vragen dus en nu we terug zijn, kan ik zeggen dat het ongeveer verlopen is zoals ik verwacht en gehoopt had.

Zoals ik had gedacht, met een aantal probleempunten op onze weg (niet ERG, maar wel mottig op het moment zelf):

1. Het waterfles-incident

Gepakt en geladen vertrokken we met de bus richting Routeburn Shelter, waar de track begint. Vanaf daar is er niks meer, zelfs geen vuilbakken, het enige teken van menselijke invloed is het grote afdak en de putten met bril en deksel (ik noem het geen WC's aangezien je niet kan doorsjassen).

We starten onze tocht, wandelen de 1ste swingbridge over, Peter voorop en na 10 passen zie ik dat zijn waterfles niet meer op zijn rugzak zit... Mottig aangezien het toch een zware tocht wordt waarbij je veel water zal nodig hebben. Peter is terug gegaan naar de shelter, maar blijkbaar was de fles eruit gevallen in de bagageruimte van de bus... Tjah!

2. Het kookvuurtje

We wandelen via een schitterend bos, langs en over water (telkens via kleine swing-bruggen), watervalletjes passerend naar de eerste kampeerplaats: een supermooie vallei langs een kronkelende rivier, het geluid van een waterval in de verte, met zicht op besneeuwde bergtoppen en beboste heuvels. Al 5 tentjes ter plaatse, wij komen er als laatste bij. Na het opzetten van de tent hebben we wel iets lekkers verdiend: een koffietje voor mij, een soepje voor Peter. Uiteraard heb je daar warm water voor nodig en inderdaad: daarvoor heb je een gasvuurtje nodig. Tijdens het kamperen hadden we tot nu toe al iedere keer de keuken van camping of hostel gebruikt, MAAR: we hadden het vuurtje wel degelijk getest voor we aan de track begonnen (al voorzienig van ons vond ikzelf) en het werkte perfect! Je voelt het al komen: na 25 keer het vuurtje in gang proberen te krijgen, rees het vermoeden dat het misschien wel kapot was...

(Sonja: volgens mij moet dit bestraft worden met een aftrek van outdoorpunten? ;) Wees gerust hoor, ofwel laten we het herstellen, ofwel krijgen jullie een nieuw vuurtje hoor! We weten echt niet hoe het kapot is gegaan...)

Hmmm, weeral mottig, omdat dat vuurtje er nu eenmaal voor zorgt dat je eten kan maken en iedereen die me een beetje kent, weet dat ik het vooruitzicht van 2,5 dagen overleven op rijstkoeken, mueslibars en bananen in combinatie met het bestijgen en afdalen van bergen en het oversteken van rivieren en watervallen, ECHT NIET zag zitten!! Peter heeft het proberen te herstellen, terwijl we een vuurtje gebruikten van iemand die in de hut vlakbij de kampeerplaats sliep (in hut is er mogelijkheid tot koken, maar dat mag je als kampeerder niet gebruiken omdat je maar 5 euro betaalt).

Herstellen bleek onmogelijk, maar ondertussen hadden we kennis gemaakt met een Amerikaan, die voldoende gas meehad en de track in dezelfde richting deed als wij, dus JOY, ons kookprobleem was opgelost (dan ook heerlijke gevriesdroogde bolognese gegeten die avond!). Ook kennis gemaakt met 4 Duitse advocaten in spe die de track in omgekeerde richting deden en gerust een waterfles konden missen, dus JOYx2, geen dehydratatiegevaar meer!!

Het weer was tot dan toe ideaal: (bijna) geen regen, af en toe een straaltje zon (ideaal aangezien het in Fiordland tijdens de maand december 18 op de 31 dagen regent). Goed geslapen en 's ochtends zowaar in de zon kunnen ontbijten! Super om onze langste en zwaarste dag zo te kunnen beginnen. Vooraleer van start te gaan bracht ik een 2de COMPEED op mijn rechterhiel aan... En dat brengt me bij het volgende (voor mij irritantste) ongemak:

3. Liens rechtervoet

Een blaar (volgens Peter is dit een blinne, ik zeg dat hij er niks van kent) die ik op een dagwandeling had opgelopen, was net genezen toen we de Routeburn startten. Na 1 uur wandelen, verwelkomde ik ze terug en bedekte ze liefdevol met een COMPEED. OK, super uitvinding die eventjes helpt en verzacht, maar dat ding blijft op mijn voeten niet op zijn plaats zitten waardoor die blaar blijft en alsmaar groter wordt... Jammer genoeg begon ook mijn rechter grote teen op dag 2 heel pijnlijk te worden (die zit nu blauw), waardoor ik op bepaald moment gewoon bij elke stap een steek voelde.

We begonnen met onze 1e steile klim richting Routeburn Falls. Halfweg kwamen we bij een open plek (bomen weg door aardverschuiving in 1994), waar je een magnifiek uitzicht hebt op de vallei waar we gekampeerd hebben. Peter kon hier de foto nemen waar hij al de hele reis op wacht. :) Een 2e langere, maar zachtere klim, grotendeels boven de boomgrens, brengt ons bij Harris Saddle. Mooie uitzichten, struikjes, bloempjes - wij biologen waren in onze sas! En dat zonder enige regendruppel!! Lunch op Harris Saddle, met zicht op prachtige bergen en dreigende onweerswolken. Enige storende factor: een bende van 8 antipathieke Denen die sigarettenrook in onze richting uitbliezen en die we ook tot onze busreis terug zijn blijven tegenkomen.

Vanaf daar startte onze tocht richting Lake Mackenzie, via een weggetje op een bergflank met zicht op de Hollyford vallei. We gingen op, neer en weer bergop - ondertussen werd m'n voet pijnlijker en pijnlijker - tot we eindelijk Lake Mackenzie zagen liggen in de diepte (daar was ook onze kampplaats voor 2e nacht). Ons doel was in zicht, nu enkel nog een steile afdaling via het mossige Silver Beech bos (heel sprookjesachtig allemaal, maar ik kon er op dat moment niet ten volle van genieten... Ik heb de afdaling namelijk al manken gedaan, daar mijn pijngrens heel laag ligt en ik een beetje een mietje ben ;-) )

Man man, ik was blij toen onze tent er stond, we onze overheerlijke gevriesdroogde Indische schotel met sponzige kippenbrokjes konden opeten en ik m'n voetjes in m'n slippers kon schuiven! We kampeerden hier trouwens op kiezelsteentjes met daarop zo'n nepgras-tapijt: gesjellig! :-) Rond acht uur begon het massa's te regenen - we hadden die dag al 500 keer gezegd dat we veel geluk hadden met het weer, de weergoden maw iets teveel uitgedaagd... - en het heeft niet meer gestopt tot we terug in civilisation toekwamen.

Dag 3: regen, mottig slaaphoofd en ons brood en energiebars waren op na het ontbijt (aiaiaiai). Niet ideaal, maar uiteindelijk raak je wel in een soort van trance, automatische piloot die je voortduwt tot het eerste doel. Door de vele regen moesten we vele stroompjes en watervallen oversteken, met als toppunt de Earland Falls, die neerklaterden van 174 m hoog en ons bijna wegbliezen. Heel trots dat ik niet geslipt was, besloot om toch ik te vallen op een onnozel modderwegje... Niet enkel kletsnat dus, maar ook bruine viezigheid alom aanwezig nu... Dit doet me eraan denken dat we een uitzonderlijke NZ'se papegaai tegengekomen zijn op onze weg: de KAKA (niet bruin zoals zijn naam doet vermoeden, maar mooi groen met rode buik). Nadat we onze laatste rijstkoeken, banaan en beetje kaas opgegeten hadden, stapten we in de plenzende regen (BRRR) richting 'The Divide', het eindpunt van de track. Na ongeveer 1 uurtje zagen we het verlossende beeld: parking en shelter!! Yeah, we made it, high five!

Droge kleren en slippers aan en wachten op de bus. Tijdens de 4 uren durende busrit terug heb ik ongelooflijk zitten verlangen naar eten, nagedacht over de handigheid van elektriciteit en supermarkten, over hoe leuk ik het vind om op reis te zijn. 's Avonds (gisteren) Indisch gaan eten (kip niet sponzig) (MMM) en in een bed geslapen in toffe hostel (ZZZ), waar we besloten te blijven plakken.

Vandaag 'geluk' met het weer: het regent, waardoor onze paardrijtocht afgelast is tot morgen, zodat we kunnen schrijven, de waste doen, voetjes rusten en gewoon op 't gemak zijn... Kortom: het was een zaaaalige tocht en heerlijk om ons fysiek uit te putten om nu 500 keer meer te genieten van een bed en ander comfort!!

PS: ik heb gezwoegd om dit binnen de tijd op te typen...